Prolog

~ " Są noce, gdy przyszłość traci wszelką wage, a spośród wszystkich jej chwil pozostaje tyko ta, w której postanowimy skończyć ze sobą. "

Cel życia? Chyba każdy zastanawia się jaki ma cel w życiu i co w nim osiągnie. Jednakże jest jeszcze rzecz, która żadnego człowieka nie ominie, śmierć. Śmierć może spotkać nas wszędzie, we śnie, na ulicy, za zakrętem, w szkole, w pracy czy w domu. Aczkolwiek istnieje jeszcze jeden rodzaj śmierci, samobójstwo. Niektórzy mówią, że samobójcy to tchórze, którzy nie mogą poradzić sobie z własnymi problemami a inni spostrzegają to w bardziej realny sposób, wierzą, że człowiek musiał doświadczyć potwornej krzywdy aby posunąć się do takich środków. Nie zmienia to jednak faktu, że gdy zdecydujesz się na taki krok nie ma odwrotu. Nie wiadomo czy w ostatniej chwili Cie uratują gdy przypomnisz sobie, że jednak masz po co żyć, gdy zobaczysz jednak przebłysk nadziei w swoim marnym życiu. Nie myślisz wtedy o przyszłości, wszystko się dla Ciebie zatrzymuje i istnieje tylko ta chwila. Rodzina, przyjaciele i miłość idą w niepamięć a Ty myślisz tylko o tym aby zakończyć swoje cierpienie jednym czynem.

Hermiona Jean Granger była właśnie w takiej sytuacji. Chciała uwolnić się od łańuchów, które obarczały jej ramiona. Nie pragnęła niczego innego jak uwolnienie się od tego co kiedyś nazywała życiem. Zapomniała o każdej dobrej chwili, o każdym czynie i przyjemnym doznaniu i skupiła się na samych negatywach, które doświadczyła w bardzo krótkim czasie. Wszystko ją przytłaczało i czuła, że dłużej nie da rady. Z dnia na dzień opuszczały ją chęci i siły do oddychania, i mimo, że otaczali ją prawie sami ludzie, których kochała postanowiła odpuścić. Nie chciała dalej brnąć korytarzami na zajęcia, wymuszać uśmiechów, plotkować z przyjaciółkami i umawiać się z chłopakami,. Bo po co gdy w środku czuła się pusta, wykorzystana i niechciana? Nikt nie poradziłby sobie z tym co ją wypełniało a serce samo w końcu przestało by bić, prawda? Ona widziała w tym ucieczke od przeszłości, chciała być wreszcie wolna od wspomnień, które sprawiały jej tyle bólu. Kiedyś nie zdobyła by się na tak poważny krok, uważała, że tacy ludzie są niestabilni emocjonalnie. Że nie doceniają życia, że są zagubieni i nie chcą aby ktoś im pomógł wyrwać się z dna. Jednak zdawała sobie sprawe, że trzeba być odważnym aby się do tego posunąć.

Zeszła z parapetu i pokonała dzielącą ją przestrzeń. Otworzyła szafke nocną i złapała za pierwszą rzecz, która rzuciła jej się w oczy i z hukiem zatrzasnęła. Ukucnęła aby wyjąć jeszcze butelke ognistej z pod łóżka, podeszła do drzwi i zamknęła na zamek poczym zajęła z powrotem miejsce przy oknie. Chwyciła za różdżke i jednym machnięciem rzuciła zaklęcie wyciszające na pomieszczenie.

Odkręciła korek i wysypała zawartość pudełeczka na ręke, podniosła drżącą dłoń do ust ale po chwili ją opuściła. Samobójstwo to największy grzech więc nie mogła liczyć na trafienie do nieba. Może jednak jej odpuszczą i zrozumieją dlaczego to zrobiła? Nie była do końca pewna swojego zamiaru, bała się co ją czeka po drugiej stronie ale nie mogła już dużej czekać.

- Jesteś gryfonką a gryfoni słyną z odwagi, prawda?. - spytała szeptem sama siebie i zamknęła podpuchnięte od płaczu powieki. Stanęła jej przed jego twarz i już wiedziała co robić, nie miała wątpliwości. Szybko wzięła całą zawartość i upijając kilka łyków z butelki połknęła. Po jej policzkach popłynęły kolejne tego wieczoru łzy ale nie czuła żadnej różnicy, nic się nie działo. Dopiero po ośmiu minutach gdy już miała wziąć kolejną dafke butelka wypadła jej z ręki i upadła na ziemie rozbijając się na miliony małych kawałeczków. Oczy zaszły mgłą i straciła świadomość tego gdzie się znajduje. Ręcę i nogi odmawiały posłuszeństwa i nawet gdy spadła z parapetu wbijając sobie odłamki szkła w poniektóre części ciała już nic nie czuła, zamknęła tylko oczy i cieszyła się, że zazna spokoju.